de magie van het ondertal

November? Welk jaar dan? Nou jou, Sinterklaas komt ook maar één maand per jaar.
Maar hier is weer een verslag van de afgelopen zondag. Wat heet, zelfs een terugblik op voorgaande weken waar veel is gebeurd.

Het gaat om Selwyn. Hij is een paar weken geleden in botsing gekomen met mij. Ik, head first, was groggy en had een paar dagen last van hoofd- en nekpijn, maar mijn plaatsgenoot was dermate hard getroffen op het sternum dat hij nog steeds een beetje onwel is.
Ik heb 'm wel getroffen bij een wedstrijd van de Graafschap, maar dat is voor ons beide tweede keus. En de eerste keus (Eagles) zijn al in net zo slechte vorm als het borstbeen van Selwyn. Met andere woorden: beterschap.
Vandaag ging het een stuk beter. Net als André van den Akker had ik gekozen voor de hardloopschoenen. Het draafde lekker maar de korte wending had ik niet in huis. Dat had verkeerd kunnen aflopen maar ik kon vanmiddag nog gewoon de steiger op om het Wielercafé verder op te bouwen.

Het partijtje begon stroef. We hadden een week geemist want de Eerste Paasdag was gevuld met eieren. Alleen André ten Berge, die nog niet in de whatsapp-groep zit, was present. Een mooie klus voor Jan, die onaangekondigd met vakantie is gegaan, als beheerder van de cake-club.
Jan was er niet bij, dat is op zich natuurlijk jammer maar ook een ernstig gemis omdat het cement uit de groep valt: geen pionnen, geen ballen en geen hesjes. En ook Ed was er niet. Dus was er ook geen cake-beurt. En to make matters worse: de sorteerhoed van Selwyn werkte ook niet. Geen sticks op een hoop om de partijen de verdelen.

Een kale bedoening, maar toch was het een gezellige en hoogwaardige partij. De teams werden verdeeld op natuurlijke kleuren. Van blauw waren er zes, van de rest waren er zeven. Die kregen uit de kattenbak van menige auto een fluoriserend hesje aangetrokken waarbij de een iets strakker en de ander lubberde. Maar het maakte wel indruk waardoor het zevental met het winnende doelpunt ging strijken. Toch was het zestal van blauw effectief want de stand voor het winnende doelpunt was in hun voordeel. Ze maakte goed gebruik van het overtal (van de andere partij). Toine had zich met zijn kenmerkende enthousiasme door de fluoriserende defensie geslalomd. Aan de andere kant toonde Paul zich bijzonder effectief.

Het eindsignaal was dus een cold turkey. We moesten zonder koffie, cake en waargebeurd verhaal van Hans afscheid nemen van elkaar.
Volgende week is er voor iedereen weer een kans. Dan neem ik de sleutels mee van het Wielercafé zodat we in ieder geval daar een kop koffie met cake kunnen wegwerken.

Gerrit

Help, dat was nabij

tableau de troupe

Let them eat cake

Ik had dit niet verwacht. Ons cake-momentje wordt een politiek reddingsmiddel.

Sinds ‘Trump’ is alles anders. De machtsovername door de horrorclowns kondigde zich al aan met de overwinning van Nigel Farage. Hij kon zijn eigen zetel niet eens winnen maar kakelde wel de Britten naar een Brexit. En natuurlijk in zijn spoor de blonde volksmenner Boris Johnson.

Nu is de revolutie van de blanke boze boer volledig met de overwinning van Trump. Ook hij kon niet eens de meeste stemmen winnen maar toch zit hij straks in het Blanke Huis. En ook ging alles onder zijn vingertjes failliet, maar dat maakt allemaal niets meer uit. Je hebt altijd nog de vlucht vooruit. Straks zit hij in het Blanke Huis.

Moet ik het nog hebben over onze eigen boze blonde blanke boeman?

En wie krijgt de zwarte  piet? De elite.

Ik voel ons aangesproken. Als zondagse Trimheren zijn wij immers het elite-corps bij uitstek. Maar nu zitten we ineens in het hoekje waar straks de klappen gaan vallen.

Wie beschermt ons?

We hebben gevaarlijke sticks en een scherpe tong en pen. Maar daar kom je niet ver mee als een woedende minderheid wil gaan afrekenen.

Volgens mij is er een remedie want als intellectuele bovenlaag kennen we onze klassiekers. Vlak voor de Franse Revolutie losbarstte zou Marie Antoinette het probleem van de hongerende boeren hebben willen oplossen met ‘Qu'ils mangent de la brioche’, vertaald: ‘laat ze dan cake eten’.

Laat dat dan onze kracht zijn: veel cake, iedere zondag weer. En als er geen boze blonde boeren zijn dan eten we het lekker zelf op.

Gerrit Geuvers

blauw was echt in de meerderheid

het elitecorps

Prins Paul presenteert zijn cake

voer voor de boze blanke
boer

geen water wel vol veld

De opkomst was afgelopen zondag weer geweldig. Zelfs oude waarden keerden terug op het nieuwe waterveld. Het water was helaas afgesloten maar het regende zonnestralen.

En wie kwam er opdagen?

Roel Cornelissen, en zelfs in zijn zondagse kostuum ging het nog heel aardig

kleedkamerdialogen

Vorige week (9 oktober):

beregeningsinstallatietje

inwijding van het veld

Toms cake

16 oktober

Die bal kwam hard aan bij Marcel, vorige week. Maar we hadden het eigenlijk niet door hoe hard het was want hij beet op zijn tanden. Als we een kleedkamer hadden gehad was het vast en zeker wel duidelijk geworden.

nog liever een bal tegen het been

Afgelopen zondag showde hij de plek waar Selwyn de hockeybal had geplaatst. Een bont gezelschap van bloeduitstortingen was zichtbaar alsof hij een paar dagen zonder onderbroek had gelopen.
Het was te wijten aan het nieuwe veld: een waterveld zonder water waarop een bal snel gaat stuiteren en die van ons de klassieke hockeytechniek vraagt.
De eerste keer was geen onverdeeld genoegen. Dat geldt voor meer gebeurtenissen in het leven. Dus ook wat dat betreft lieten we ons dit plezier niet ontnemen. En de tweede keer ging het al een stukje beter. Combinaties liepen geregeld weer als vanouds. Toch hebben we nog moeite met de lange bal. Als volgende keer de beregeningsinstallatie werkt kan het zo maar zijn dat we beter worden dan we ooit zijn geweest. En misschien wel net zo snel als Tom.

Over Tom gesproken: vorige week presenteerde hij zich voor een tweede keer op het hockeyveld en hij had meteen cake bij zich. Inclusief een innovatief cakeblik. Want niet alles hoeft bij het oude te blijven.
De cake van Henk, afgelopen zondag, was aangekondigd als een mislukte brij. Slim want door de verwachtingen laag te stellen scoorde Henk een voldoende en een stilte van misschien wel een minuut. Maar daarna ging het los.
Met wat kennelijk veelal in een kleedkamer wordt besproken spoelen de trimheren de cake weg. Maar beschaafd blijft het wel. Ondanks dat er geen antwoord kwam op de vraag hoe dat zit met stewardessen als ze eenmaal in de lucht zijn.
Stan - piloot- Laurel liet ons zwemmen in onze eigen gedachten en suggesties. Dat was amusant maar werkt vaak contraproductief, want we denken nu allemaal dat het wel zal kloppen, wat de krant schrijft. De Telegraaf nota bene.
Ik denk dat het anders zit. Een vrouw, wier frustraties over de prestaties van haar man zo hoog zitten, verzint alles. Ze schrijf alles van zich aft, als in een slechte erotische roman. De jaloerse man trapt erin en kan dan ineens wel zijn klokken laat luiden. Die man het hele bericht als een boemerang in zijn gezicht krijgt.
Dan nog liever een hockeybal tegen de binnenkant van mijn been.

Gerrit Geuvers

Hans, bij gebrek aan kleedkamer

Henk onthuld een geslaagde cake

lips are sealed

koning, prins, premier, muppetshow

Afgelopen zondag waren we in volle spanning van wat Prinsjesdag ons zou brengen. Dinsdag tijdens de lunch hing ik aan de lippen van de Koning maar hij noemde niets dat klonk als waterveld of nieuw clubhuis. Dat is frustrerend voor onze groep want iedere zondag verlaten wij vrouw of maitresse voor een uurtje afzien.

Prins Hans warmde ons op met een conference met de allure van Wim Kan. Er werd hard gelachen, het hardst om grappen die we niet begrepen. Hij had ze op de golfclub onder begeleiding van een combo en gehuld in een strak kostuum succesvol voorgedragen. Overigens na een voorbereiding van maar liefst een heel jaar half.
We zijn blij dat die investering zich uitbetaalde maar een dag later zat er toch sleet op.
Dat heb je vaker met verse producten, die kun je niet lang goed houden.

Afgelopen week mochten we Guido verwelkomen. De man heeft duidelijk meer in de mouwen dan het vermogen een wedstrijd lang tegen het hek aanhangen. Maar toch konden middelmatige spelers als ondergetekende hem nog aardig aan.

Het partijtje van de dag was 4 tegen 5, hetgeen toch tot scheve verhoudingen in de stand leidde. Een transfer maakte alles anders. Ook wel grappig. Maar niet zo grappig als Wim Kan. En ook niet voor Hans want voortijds nam hij afscheid van de groep. Het huilen stond hem nader dan het lachen maar dat hadden we niet door. Met een geknakt zelfvertrouwen vertrok hij.
Bij knakte er ook iets maar dat was de vinger. Een bal plette de knokkel van mijn linker ringvinger die lelijk begon te zwellen. Als blogger moet je zuinig zijn op je gereedschap dus koos ik voor een icepack. De andere zeven mannen kozen voor de cake van Bakker Bert.
Die was smakelijk en spoelde de onvolkomenheden van het veldspel snel weg.
Maar helaas voor de kok werd de show gestolen door onze eigen Waldord & Statler: Heiden en Larik, nooit om een mening verlegen, constant met 'de bordjes op schoot' en een onneembare vesting van scherpzinnigheid in het debat.
Rutte mag zich gelukkig prijzen dat dit duo niet een fractie in de Kamer heeft.

Komende zondag is het de beurt aan Maître Paul. Ik reken of geurige foto's zaterdagavond.

met handicap

De Paralympische Spelen zijn begonnen. Afgelopen zondag namen de Trimheren een voorschotje op dit grootse evenement. We stonden met een oneven aantal op het veld en bovendien had ik het verkeerde schoeisel.
Het draaide voor het oranje viertal op een deceptie uit. In de pijpenla (we speelden over de breedte binnen de 23 meter) hield blauw het spel opvallend breed, werden we uit elkaar gespeeld en door de snelheid van Paul uitgecounterd. Na een korte hei-sessie wisten we druk te zetten naar voren en kansen te creëren maar we vergaten we onszelf te belonen. En dan gaan de koppies hangen.
Hans zag de handicaps met lede ogen aan en maakte de overstap. Dat betekende de ommekeer. Oranje scoorde ineens am laufenden Band. Maar het was blauw die toch het winnende doelpunt aantekende.
Voor de komende zondag is het aantal trimmers waarschijnlijk lager. Veel afmeldingen, ik loop de Bridge-to-bridge-loop in Arnhem en zo zijn er nog meer goede excuses. Rutte zou 'sorry' zeggen en er mee wegkomen. Ik moet er hard voor rennen.
Komende zondag misschien nul trimheren op het veld.
Is nul een even aantal? Volgens de deskundigen wel, hoewel ik het getal lastig deelbaar vind door 2. Weinig te beleven. Net zoals nul cappuccino-cake delen door 2 mensen, dat vind ik ook onbevredigend. Daarom was ik blij dat Job er was met cake (ook al zou zijn aanwezigheid het aantal oneven hebben gemaakt).
Het even aantal dat komende zondag op het veld staat moet het doen zonder trimmerscake. Over handicaps gesproken. Over een week weer een een vol cakeblik en een volle bak.

de pijpenla

moe maar voldaan

Job verdeelt 1 cake

bril

Een bril heeft vele functies. De een kan ermee veraf beter zien, voor een ander maakt het dichtbij juist zichtbaar. En, niet te vergeten: de bril is een mode-attribuut. Op dat moment wordt het lastig want mode en functionaliteit staan elkaar naar het leven.

Edgar Davids

Toen het Nederlands Elftal nog wat voorstelde (in de tijd dat Generaal Witjes in zijn eentje de twaalfde man was) speelde Edgar Davids met een bril vanwege een oogziekte. Als een popster met terrier-allures bestreed hij het middenveld. De bril sloot nauw om zijn oogkas om zijn actieradius optimaal te laten zijn. Maar toen de bril bij zijn imago ging horen was het afgelopen met 's mans carrière. Een bril in het veld, het werkt niet. Net als een hoed op een voetballers hoofd alleen maar de functie heeft om af te nemen tijdens zijn afscheid.

dirty harry

Terug naar de functionele bril: ik was de zon vergeten.
Ik heb nog nooit een sporter over het veld zien lopen met een zonnebril, zelfs geen strakke zoals Davids of Bono. Trimheren Doetinchem had dan ook een wereldprimeur met Paul van Dijk.
En het moet gezegd worden, het zag er stoer uit. Zijn aanblik boezemde de tegenpartij angst in. Dat wil zeggen, in het begin. Want al snel bleek 'dirty harry' zijn flitsende en vaak onnavolgbare acties kwijt te zijn. Bovendien zag hij geen medespeler staan. Het dikke montuur ontnam naar schatting 40% van zijn gezichtsveld.

geen zicht

Toch won het blauwe team. Oranje scoorde er lustig op los, het was misschien wel 8-3. Maar de magie van het winnende doelpunt deed het blauwe team goed en blokkeerde oranje. Gelukkig was het een vriendschappelijk partijtje. Als het om het echie gaat dan gooien wij alle schroom en brillen van ons af.

Gerrit Geuvers

PS: nadere bestudering van het fotomateriaal toont dat een bril ook een functie kan hebben tegen opwaaiend vuil op een droog kunstgrasveld.

is het om te huilen ....

... of een vuiltje in het oog?